تصویر و حق کپی : شهریار داوودیان
بسیاری از شهاب‌ها، به صورت پراکنده در سراسر آسمان‌شب قابل دیدن هستند. درخشتندگی آنها بسته به میزان چگالی و اندازه‌ی هسته‌ی اولیه است. شهاب، آذرگوی و شهاب سنگ سه مشخصه برای هر جسمی است که به جو زمین برخورد می‌کند. آذرگوی به شهابی گفته می‌شود که قدر ( درخشندگی ظاهری ) آن از سیاره‌ی زهره ( -۴ ) بیشتر شود. اما برخی از آنها به اندازه‌ای درخشنده می‌شوند که به حد نور ماه ( قدر -۱۴ ) نیز می‌رسند. یکی از آخرین نمونه‌های آن در استان‌های جنوبی ایران رصد شد که نیمی از آسمان را طی کرد و به چنیدن تکه تقسیم شد.
تصویر آینده : کمپ رصدی در زیر صورت‌فلکی جبار
