آذرگوی

عکاس : اکبر محبی

شهابی را گویند که از شهابهای عادی درخشنده‌تر است. اتحادیه بین المللی اخترشناسی، آنرا اینطور تعریف می‌کند که از هر سیاره‌ای درخشش بیشتری دارد(یعنی از قدر ظاهری ۴− (حدود درخشندگی ناهید) درخشان تر است). آذرگوی‌ها چگالی کمی دارند و هنگام برخورد با جو زمین، سرعتی بین ۱۱ تا ۷۲ کیلومتر در ثانیه دارند. یک آذر گوی به قدر ۴- تکه آهن یا سنگی به وزن ۵۰ گرم است. برای آنکه آذرگویی با نورانیت شدید مثلاً از قدر ۱۲- دیده شود وزنش حتماً باید ۳ تا ۵ کیلوگرم باشد. چنین آذر گویی حتماً به زمین می‌افتد در واقغ شهابهایی نورانیتر از قدر ۸- بدون شک خود را به زمین می‌رسانند. نورانی‌ترین آذر گویی که تاکنون مشاهده و ثبت شده‌است شهابی از قدر تقریبی ۲۲- (به نورانیت خورشید) بوده‌است که در شب ۱۳ آذر ۱۳۵۱ آسمان منطقه سوماوا در کشور چک را برای مدتی روشن کرد. متأسفانه هیچ تکه‌ای از این آذر گوی یافت نشد. آذر گوی‌های نورانی گاهی چنان منفجر می‌شوند که چیزی از آنها باقی نمی‌ماند و آنها را بولید می‌نامند. قدر ظاهری بولید ۱۴− یا از آن درخشانتر است.[البته اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی تعریفی رسمی برای بولید ارائه نکرده‌است و آنرا عموماً با آذرگوی مترادف در نظر می‌گیرد. اخترشناسان غالباً وقتی از واژه بولید استفاده می‌کنند که منظور نظرشان آذرگویی باشد بسیار درخشان و مخصوصاً آنی که منفجر هم بشود. در اواخر قرن بسیتم میلادی اینطور باب شد که هر شی آسمانی را که با زمین برخورد کند و منفجر شود را، بدون توجه به اینکه سیارک باشد یا شهاب، بولید بنامند.